TXABI ETXEBARRIETA GOGO – BIHOTZEAN

         Arratsalde on denei!

         Urtero bezala elkartu gara hemen euskal iraultzaile batzuk, Txabi Etxebarrietaren omenez. Oroimenez. Oroiminez.

         Zer adierazi nahi dugu honen bidez?

         Esan nahi dugu Txabiren borroka bizirik dagoela, Txabi gure artean eta gure ekintza militante iraultzaileetan bizi dela.

         Euskal Iraultza Sozialistaren aldeko militanteak gara Txabi izan zen bezala. Borrokan segitzen dugu betiko ideal eta helburuen alde.

INDEPENDENTZIA

SOZIALISMOA

BERREUSKALDUNTZEA

BIRBATASUN NAZIONALA

         Guretzat, zein da omenaldirik onena? GARAIPENA!

         Guk MEMORIA IRAULTZAILEA aldarrikatzen dugu. Hau da, iraganeko borroken legitimitatearen defentsa, gaurko eta biharko borroken alde.

         Atzoko, gaurko eta biharko gudari iraultzaile guztien alde gaude gaur hemen, Txabi Etxebarrieta hil zuten toki berean.

         Zenbat gauza esango genuke! Zenbat oroitzapen! Zenbat lagun eta burkide, borrokan hilak...

         Txabi Etxebarrietaren hitzak entzutea da gaurko ekintzarik hoberena, zeren Franco diktadore nazional-katoliko faxistaren mertzenario terroristek 1968ko ekainaren 7an hil egin bazuten ere, bizirik da gure artean, eta bere hitzak betikotz gelditu dira erroturik eta iltzaturik gure gogo-bihotzetan.

         Gure Euskal Herrian, batez ere, bi erreformismo mota agertzen zaizkigu: nazionala eta soziala.

         Bata eta bestea erreakzionario eta euskaldunon etsai ikusten ditugu.

         Erreformista batzuek erreforma sozialen bitartez Sozialismoa ezar daitekeela pentsatzen dute.

         Ez dira konturatzen jabego pribatuaren gain egiten diren erreforma guztiek ez dutela zalantzan jartzen jabego pribatua bera bere funtsean.

         Horrela ekoizpen modu kapitalista finkatu baizik ez da egiten.

         Eta denok dakigu gizon-emakumeok ez garela abstrakzioan desarroilatzen, Herri baten parte edo zati gisa baizik.

         Herri honek badu bere kultura, bere hizkuntza, bere kondizio bereziak.

         Kondizio horiek eragiten dute Herri baten bilakaera desberdina izatea.

         Euskal Herrian erreformismo ekonomizista honek erreformismo nazionala ekartzen du, eta agerian dago praktikan etsaia dela, Espainia eta Frantzia estatuen Inperialismoaren alde jokatzen baitu.

         Era berean erreformista nazionalek pentsatzen dute aski direla halako adabaki batzuk independentzia politikoa lortzeko.

         Alde batetik zapaltzaileen indarra ikusten dute eta bestaldetik ez dute konfidantzarik Herriaren indarretan.

         Orduan estatu zapaltzailearen egituren barnean lan egitea beste biderik ez dute ikusten.

         Honela, erreformista horiek estatu zapaltzailearen barrenean nazionalki zapaldurik dagoen Herri baten askatasuna lor daitekeela uste dute.

         Eta, nola ez! Aurkitu dute biderik “seguruena”: estatutismoa.

         Honen berehalako ondorioa legalismoan hezurretaraimo sartzea da.

         Beraz, ikusten dugu nola erreformismo nazionalak berarekin ekartzen duen erreformismo soziala baita alderantziz ere.

         Eta egiazki horrela behar du, zeren ez baitaude bi arazo diferente, arazo bakarra baizik.

         Euskadi bat da, sufritzen duen eta esplotatua den Herria bat baita.

         Zer gehiago esan dezakegu guk?

         Txabi, hire borroka bururaino eramanen dugu!

         Zin dagizugu, orain eta hemen, Goardia Zibilak hil zintuen toki berean.

GORA EUSKAL IRAULTZA SOZIALISTA!

GORA ATZOKO, GAURKO ETA BIHARKO GUDARIAK!

GORA NAFARROAKO EUSKAL ERREPUBLIKA SOZIALISTA!

JOTAKE, IRABAZI ARTE!

EUSKO GUDARIAK

INTERNAZIONALA

Zutik, lurrean kondenatu

zaren langile tristea.

Nekez ginen elkarganatu,

indazu albiristea!

Gertatuak ez du ardura,

jende esklaboa jaiki!

Aldaketak datoz mundurat!

Nor den Herriak badaki!

Oro gudura, hala,

bihar izan dadin,

Internazionala,

jendearen adin (birritan)

Deskargatu

INFAMIA

        Nik ere ikusi dut bideoa. Minutu bakar batean, “Ezker Abertzalea” oraindik autoizendatzen den zera hori bete betean sartu da Jorge Luis Borgesen liburuan: “Infamiaren Historia Unibertsala.”

         Zer erran? Lehenik eta behin, ditzadan aipa Pasaiako badian sarraskitu zituzten euskal militante iraultzaileen izenak. Dionisio Aizpuru, Kurro; Rafael Delas, Txapas; Pedro Mari Isart, Pelitxo eta Joseba Izura, Pelu. Beti gure gogo-bihotzean. Omenaldirik onena, garaipena!

        Kurrok 36 bala-inpaktu hartu zituen. Pelitxok, 28. Bertze hainbertze jaso zituen Peluk, eta Txapasek, 21. Fusilamenduak izan ziren, odol hotzean eginak, eta postaz. Etsaiak, etsai.

        Dionisio Aizpuru, Kurro, 1962an Azpeitian sortu zen. Lanbide Heziketako ikasketak Azkoitian egin zituen. Han ikasleen borroketan parte hartu zuen. Bereziki, hezkuntza sistemaren autoritarismoaren aurka. Hortik hurbildu zen mugimendu autonomora. 1983an, bere militantzia iraultzailearengatik, Ipar Euskal Herrira ihes egin behar izan zuen.

        Rafael Delas Aizkorbe, Txapas Iruñean jaio zen 1957an. Bere auzoko borroketan biziki murgildu zen gaztetandik, anarkismoaren teoria iraultzailea ipar zuela. 1977an ikusi zuen nola hil zuen tiroz Poliziak Jose Luis Cano langilea Iruñeko Alde Zaharreko karrika batean, eta 1978ko Sanferminetan gogor aritu zen indar okupatzaileen eraso eta errepresioaren aurka. Esperientzia hauek eraman zuten mugimendu iraultzaile autonomoan buru belarri murgiltzera, eta 1983ko abuztuan ihes egin behar izan zuen Ipar Euskal Herrira.            

        Pedro Mari Isart Badiola, Pelitxo, 1961ean sortu zen Azpeitian. Ikasketak amaitu gabe lanean hasi zen altzari entrepresa batean. Berehala borroka sozial eta politikoan inplikatu zen, GAI (Gaztedi Abertzale Iraultzailea) izeneko antolakundean parte hartuz. Honen ondorioz 17 urte zituela atxilotu egin zuten, eta sei hilabete eman zuen espetxean preso. 1982an Ipar Euskal Herrira ihes egin behar izan zuen. Bertan lana aurkitu zuen, trenbideen mantenimenduan. Pasaian asasinatua izan baino lau aste lehenago, bizirik atera zen PSOE-GAL organizazio terroristak Hendaiako trenbideetan egindako atentatu kriminal batetik, non Jean Pierre Leiba langilea hil egin baitzuten.

        Joseba Izura, Pelu, Iruñean munduratu zen 1958an, Txantrea auzoan. Ileapantzailea zen ogibidez, eta hortik heldi zitzaion goitizena, Pelu(quero). LAB, HB eta ETA militarreko kide izan zen. Bera militatzen zen ETAko komando legala Poliziak desegitean, Ipar Euskal Herrira ihes egin behar izan zuen. Han, ETA (m)kin izandako desadostasunengatik erakunde armatua utzi eta Komando Autonomo Antikapitalistetara bildu zen.

        Lau militante iraultzaile hauek asasinatu zituztenean nik 19 urte nituen eta Txantreako manifestazioan eta ondoko istiluetan parte hartu nuen. Biharamunean PSOE-GALek Xabier Perez de Arenaza militante iraultzailea asasinatu zuen Miarritzen. Gertarera hauek nire bizitza markatu zuten, eta nire engaiamendua Euskal Iraultza Sozialistaren alde.

        Nik ere ikusi dut bideoa. Nola isiltzen ahal dute, lotsagabe, sarraski ikaragarri horretatik bizirik irten zen militante iraultzaile bakarra, noiz eta bere burkideen omenaldiaren erdian? Zer erran? Dena erranda dago, honezkeroz. Maroto, Carrillo, Bandres, Onaindia eta gainontzeko traidore guztiak afizionatu hutsak ziren damutu ustel hauen parean. Oportunista profesionalak. Doilorrak. Zitalak. Zizareak. Horrela sartuko zarete Infamiaren Historia Unibertsalean.

Fermin Xabier Santxez Agurruza

Dekargatu