Liudmila Mijáilivna Pavlichenko, Mendebaldean, "Woman-Colt" eta "lady Death" ezizena eman zioten.Ukrainako Bila Tserkva herrian jaio zen 1916ko uztailaren 12an.
Liudmila Pavlichenko, Armada Gorriko heroína
Liudmila Mijáilivna Pavlichenko, Mendebaldean, "Woman-Colt" eta "lady Death" ezizena eman zioten.Ukrainako Bila Tserkva herrian jaio zen 1916ko uztailaren 12an. Sergei errusiar zientzialari eta ikertzailearen eta Mouna Egiptoar etorkin baten alaba. 14 urterekin Kievera joan zen familiarekin. Han, armamentu lantegi batean langile bezala lanean ari zela, tiro klub batean sartu zen, frankotiratzaile bihurtuz.
15 urterekin Lyudmilak abentura bat izan zuen Alexey Pavlichenkor medikuntza ikaslearekin , bera baino zaharragoa zena. Lyudmila eskola ume askok haurdunaldiaz xuxurlatzen zuten lekuan aurkitu zen. Orduan Pavlichenkok ez zuen horretan pentsatu nahi. Lyudmilaren aitak, NKVDko ofizial bihurtu zenak, gazteek sinatzeko eskatu zuen. 1932an Rostislav jaio zen. Baina ezkontza iheskorra izan zen, Lyudmila etxera itzuli zen.
Adin nagusitasunera iritsi zenean, Kieveko Unibertsitatean historia ikasten hasi zen, non bere tesia defendatu zuen Bohdan Jmelnytskyri buruz (Zaporozhiako kosakoen hetman bat, Polonia-Lituania mankomunitateko nobleziaren aurkako altxamendu baten buru izan zena)
1941ean Adolf Hitlerrek, Bizargorri Operazioa ( USSren aurkako eraso masiboa Luftwaffeko bonbardaketa erraldoi baten ondoren) abiarazi zuenean, Pavlinchenkok 24 urte zituen eta Kieveko Unibertsitatean historia ikasten ari zen. Garai hartan, Iosif Stalinek oraindik ez zituen emakumeak borrokara deitu. Berriz, Pavlichenkok Armada Gorriaren erreklutamendu bulego batean boluntario gisa aurkeztea erabaki zuen. Funtzionario batzuk Erizainen Kidegoan izena emateko konbentzitzen saiatu ziren, baina berak fusila erabiltzen saiatu zen, arma bidezko tiro-erakustaldia ere egin behar izan zuelarik. Azkenik, Armada Gorriaren 25. Infanteriako Dibisiora batu zen, beste 2000 Frankotiratzaile sobietarrekin , horietatik 500 baino ez ziren bizirik atera gerratik.
Frankotiratzaile bezala, bere lehen bi biktimak hil zituen Beliaievkatik gertu, Mosin-Nagant sobietar itxiturazko errifle bat erabiliz (zehaztasun tirorako egokitua lau gehikuntzako begiradarekin). Honek 9,6 gramoko balak jaurtitzen zituen 853 m/s-ko abiaduran, gutxi gora-behera 1000 metroraino eraginkorra izanez.
Lyudmila Pavlichenko, sobietar frankotiratzailea
Pavlichenko soldaduak, bi hilabete eta erdi inguru borrokatu zuen Odesatik gertu, non nazi-errumaniar ardatzaren etsaien 187 baja irabazi zituen. Errumaniarrek eremuaren kontrola lortu zutenean, lau saioren ondoren, euren unitatea erretiratua izan zen Sebastopoleko setioan zerbitzatzera bidalia izateko, Krimeako penintsulan. 1942ko maiatzean, teniente graduarekin, Hegoaldeko Sobietar Armadaren Kontseiluak aipatu zuen, 257 alemaniar eraitsi zituelako. Hil zuen frankotiratzaile alemaniar baten bitakora koadernoa aurkitu zuen. Honek 200 soldadu sobietar baino gehiago hil zituen.
Gerra garaian Pavlichenko, Kitsenko tenientearekin bildu zen. Ezkondu egin behar zuten, baina gizona hil egin zen. Gerraren ondoren, Konstantin Shevelev Lyudmilaren senar bihurtu zen. Ez zituen seme-alabak ezkondu ezkontza honetan.
Garai honetan, nazien inteligentzia zerbitzuak ezagutzen zuen bere existentzia eta ezabatu beharreko pertsonen zerrendan sartu zuen. Alemaniako SSetako ofizialak haren bila zebiltzan eta frankotiratzaileen misio bereziak bidaltzen zituzten bera hiltzen saiatzeko.
1942ko ekainean mortero-suak zauritu zuen. Bere heroia zenez, frontetik kendu zuten zauriak sendatu eta hilabetera. Stalinek, Kanadara eta Estatu Batuetara bidali zuen propaganda bisita bat egiteko, eta Estatu Batuetako presidente batek harrera egin zion lehen sobietarra izan zen. Franklin D. Roosevelt presidenteak eta Eleanor Rooseveltek Etxe Zurian hartu zuten. Geroago, bi emakumeek adiskidetasuna eta miresmena erakutsi zioten elkarri, eta Estatu Batuetara joateko gonbitea jaso zuten, beren gerra-esperientziak kontatzera eta beren ikuspegitik kontatzera.
Bere etorrerak zirrara sortu zuen garaiko gizartean, non borroka egingo duen emakume bat ikustea pentsaezina zen. Kazetariek galdera hutsalekin estutzen zuten: makillajea erabiltzen al dute borrokarako? Uniformeek ez al diote lodia ematen? Barruko arropa eramaten al dute borrokarako? Etab. Liudmilak erantzun zuen:"Nire herrialdean emakumeak gizonekin batera borrokatzen dira gudu-zelaian" Eta gero: "309 faxista baino gehiago hil ditut, hori bai, zaldun bakar bat ere ez". Entzuleak isilik utzi zituen.
Lehenago, Washingtonen izan zen Ikasleen Nazioarteko Batzarrean agertu zen, eta heroi bat bezala hartu zuten. Geroago, Industria Erakundeen Kongresuan parte hartu zuen, eta New Yorken agerraldiak eta hitzaldiak egin zituen. Kanadan, begirada optikoa zuen Winchester errifle bat oparitu zioten, gaur Moskuko Indar Armatuen Museo Nagusian ikusgai dagoena. Maiorazko mailara iritsita, jada ez zen frontera itzuli, baizik eta, irakasle bezala, ehunka frankotiratzaile sobietar entrenatu zituen gerra amaitu aurretik. 1943an, Sobietar Batasuneko heroina kondekorazioaren Urrezko Izarra jaso zuen.
Bigarren Mundu Gerraren ondoren, Kieveko Unibertsitatean amaitu zuen bere heziketa eta historialari karrera hasi zuen. 1945 eta 1953 artean, Sobietar Armadaren Kuartel Nagusi Nagusiaren laguntzailea izan zen (nazioarteko biltzar eta biltzar askotan parte hartuz). Geroago, Gerra Beteranoen Batzorde Sobietarreko kide aktiboa izan zen.
Pavlichenko, Odessaren defentsaren omenezko memorialean, 1971ko ekainean.
Liudmila Pavlichenko 1974ko urriaren 10ean hil zen, 58 urte zituela. Moskuko Novodévichi hilerrian lurperatuta dago. Bere esaldirik gogoangarrienetako bat zenbat gizon hil zituen galdetu zioten elkarrizketa batean. Berak esan zuen: "Gizonak ez dakit, faxistak 309".
Bere mitoa 2015ean berpiztu zen, Sebastopoleko gudua film errusiarraren protagonista bihurtu zenean.
Woody Guthierek , “Miss Pavlincheko” izena duen abesti hauxe egin zion, bere omenez:
https://www.youtube.com/watch?v=CSQBzlqEybM
Lili Gorria
